Εισήγηση για τα βήματα που πρέπει να γίνουν, ως προς την αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης & κατάρτισης

Θεωρώντας ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του κλάδου μας την έλλειψη σχεδιαστικής κουλτούρας και ποιότητας εφαρμογών δίνω δύο τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα για το τι συμβαίνει:

Παράδειγμα πρώτο:

Καλιμασιάς Δημήτρης (Κηφισιά):

1) Ανάποδες κλίσεις στο αφρομπετόν τις οποίες ευτυχώς τις διόρθωσαν μετά (αιτία: δεν έδωσαν τις κλίσεις με αλφάδι αλλά με το μέτρο και λόγω προφανώς ανάποδων κλίσεων στην πλάκα σκυροδέματος προέκυψε το πρόβλημα)

2)Τσιμεντοκονία πλακιδίων στη βεράντα μετά με πλέγμα αλλά χωρίς αρμούς διαστολής

3) Υδρογέφυρα από σημείο που έβαζε αργότερα νερά

4) Έσπασαν σωληνώσεις στο εσωτερικό του διαμερίσματος γιατί δεν καλύφθηκαν με κάποια ισχυρή τσιμεντοκονία και τα συνεργεία πατούσαν πάνω τους

5)Ξεκόλλησαν τα σοβατεπί (πιθανή αιτία: α. δεν σοβατίστηκε με σωστό τρόπο η αφαίρεση του επιχρίσματος που είχε γίνει για να συγκολληθεί η ασφαλτική μεμβράνη β. δεν ήταν καλή η κόλλα και γ. δεν είχαν αρμούς διαστολής)

6) Η εταιρεία(επώνυμη υποτίθεται ιταλική) έδωσε την  καλύτερή της κόλλα ως προϋπόθεση για την εγγύηση στα πλακίδιά της

7) Στα δοκίμια που έδωσε ο κος Καλιμασιάς στο ΕΚΕΠΥ από την ίδια κόλλα (goldstar) τα μισά βρίσκονταν κάτω από τις απαιτήσεις του κανονισμού και τα άλλα μισά μόλις που έπιασαν τη βάση ως προς τη δοκιμή σε αποκόλληση. Παρεμπιπτόντως: στις δοκιμές του ΕΚΕΠΥ στις οποίες τυχαία του είχε πει κάποιος ότι καλό είναι να παρευρίσκεται όταν θα γίνουν, βρισκόταν και άνθρωπος της εταιρείας με τα πλακίδια και την κόλλα χωρίς να τους έχει ενημερώσει ο ίδιος αλλά το ΕΚΕΠΥ. (Το έμαθε τελευταία στιγμή τηλεφωνώντας.) Σε όλα τα γραφεία του ΕΚΕΠΥ βρίσκονταν διαφημιστικά κυπελάκια της εταιρείας με τα πλακίδια

8) Στη μέση της παλέτας από τα πλακίδια που του παραδόθηκαν όλα τα κουτιά με τα πλακίδια ήταν ραγισμένα και σπασμένα και μετά δεν το αναγνώριζε η εταιρεία

9) Τα συνεργεία έτρωγαν πάνω στα πλακάκια στο εσωτερικό του κτηρίου και πέφτανε λάδια. Λερώθηκαν εκτός από τους αρμούς και τα πλακίδια! Σημειωτέον ότι τα πλακάκια τοποθετούνταν εκείνες τις ημέρες.

10) Διαπιστώνοντας αυτό πρόσεξε ότι τα πλακίδια ήταν απορροφητικά ενώ είχε τονίσει για το αντίθετο. Λερώνονταν με μαρκαδόρο και δεν έφευγε το χρώμα του. Οι πλακάδες μάλιστα προσπάθησαν να κρύψουν το πρόβλημα (ίσως για να μη καθυστερήσουν τις εργασίες τους και αντί να χρησιμοποιούν μαύρο μαρκαδόρο όπως αρχικά είχαν ξεκινήσει χρησιμοποιούσαν κίτρινο για να μη φαίνεται όπως δήλωσαν)

11) Τα πλακίδια ήταν στρεβλωμένα και είχαν αγοραστεί με αξία 60 Ευρώ το τετρ. μέτρο που ο (πολύ επώνυμος ιδιοκτήτης του) του το άφησε, λόγω γνωριμίας με τον πελάτη, στα 42 ευρώ που λίγο αργότερα του ζήτησε 43 ευρώ το τετρ. λόγω ότι «δεν έβγαινε». Τα πλακίδια μετά από έρευνα του πελάτη στην αγορά διαπίστωσε ότι έκαναν κάτω από δύο Ευρώ το τετραγωνικό.

12) Τα πλακίδια έφεραν σήμανση CE αλλά είχαν σημάνσεις από διαφορετικές παρτίδες και προφανώς ήταν διαλογής

13) Μετά από έντονες διαμαρτυρίες του πελάτη ήρθαν κάποιοι Ιταλοί και αφού δοκίμασαν κάποια καθαριστικά είπαν ότι θα έπρεπε να γίνει μια επιφανειακή σμάλτωση γεγονός που τον αναστάτωσε περιμένοντας ότι θα τα αντικαταστήσουν.

14) τα πλακίδια στη βεράντα έχουν αποκολληθεί επίσης

15) στον ίδιο άνθρωπο πήγε δερμάτινο πολύ ακριβό μπουφάν στο καθαριστήριο και του το κατάστρεψαν από λάθος.

 

Παράδειγμα δεύτερο: Η καταστροφή της Μονυάλ

Τη δεκαετία του 80 η Μονυάλ έκανε μια δυναμική εμφάνιση στην αγορά με τον υαλοβάμβακα τον οποίο και πρότεινε για  χρήση ως θερμομονωτικό υλικό σε τοίχους και δώματα (κάτι άλλωστε που γίνεται κατά κόρον στο εξωτερικό). Η έλλειψη όμως συγκεκριμένων προδιαγραφών εφαρμογής δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε κτηριακές εγκαταστάσεις και δυσφημίστηκε τόσο πολύ το προϊόν που η Μονυάλ κατέρρευσε και ο υαλοβάμβακας ως υλικό έκτοτε, ποτέ δεν μπόρεσε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού τεχνικού κόσμου.

 

Παράδειγμα τρίτο: κος Κουλουβέλης, Αχαρνές, εργοστάσιο ξυλείας

Στεγανοποίηση δεξαμενής πυρόσβεσης:

Η εργασία έγινε από τους μπετατζήδες οι οποίοι το είπαν ότι είναι αυτοί που κάνουν τις μονώσεις σε τέτοιες δεξαμενές και πισίνες. Πράγματι η δεξαμενή στεγανοποιήθηκε με τσιμεντοειδή στεγανωτικά υλικά (όχι όμως ελαστομερή όπως θα έπρεπε). Ο αρμός διακοπής εργασιών (που βρισκόταν όμως ψηλά) δεν είχε σκαφτεί σε βάθος για να τοποθετηθεί επισκευαστικό κονίαμα, αλλά τα μουρέλα και οι φουρκέτες είχαν σφραγισθεί ορθά. Σημειωτέον ότι η δεξαμενή είχε σκυροδετηθεί «με τη μία», χωρίς διακοπή στη βάση της. Όμως η δεξαμενή χάνει όλο το νερό της. Διαπιστώθηκε ότι το τσιμεντοειδές στεγανωτικό υλικό ξύνεται ακόμη και με το νύχι. Ενδεικτικό ότι χρησιμοποιήθηκε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα νερού από αυτή που θα έπρεπε.

 

Τα παραδείγματα αυτά είναι ο κανόνας δυστυχώς και όχι η εξαίρεση. Η κατασκευή στην Ελλάδα δεν έχει την υψηλή ποιότητα που ακούμε πολλές φορές. Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι ενώ ο κανονισμός σκυροδέματος επιβάλει την χρήση εποξειδικής ρητίνης για τη συγκόλληση παλαιού με νέο σκυρόδεμα, ώστε να εξασφαλίζεται η μονολιθικότητα της κατασκευής, αυτό αποτελεί την απόλυτη εξαίρεση στις κτηριακές κατασκευές μας.

Η λύση θεωρώ ότι βρίσκεται μόνο στην ολοκλήρωση των εθνικών προδιαγραφών, στην ολοκλήρωση των επαγγελματικών περιγραμμάτων του κλάδου και σε μια ποιοτική επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση που σε συνδυασμό με εποπτεία της αγοράς θα οδηγήσει στην ποιοτική αναβάθμισή της.

Με αυτές τις επιλογές ο ελληνικός κατασκευαστικός κλάδος θα γίνει ανταγωνιστικός των ξένων ευρωπαϊκών κυρίως και θα γίνει πιο εξωστρεφής. Παράλληλα θα απαιτήσει από την εγχώρια βιομηχανία παραγωγής δομικών υλικών την ποιοτική αναβάθμιση των προϊόντων της, βοηθώντας και την ίδια ως προς την ανταγωνιστικότητά της. Επιπροσθέτως θα αυξήσει το τζίρο των έργων ικανοποιώντας όλους: τον πελάτη για  την ποιότητα που παραλαμβάνει, τον κατασκευαστή γιατί παραπάνω τζίρος σημαίνει και παραπάνω κέρδη, την εγχώρια παραγωγή για τον ίδιο ακριβώς λόγο, καθώς η ποιότητα απαιτεί και μεγαλύτερη ποσότητα υλικών, και τέλος το κράτος γιατί αυξάνονται τα έσοδα σε ΦΠΑ ανά έργο αλλά και γιατί δημιουργείται εξωστρέφεια στις επιχειρήσεις λόγω της ανταγωνιστικότητάς τους και συνεπώς βελτίωση των δεικτών του εμπορικού ισοζυγίου.

Ο τρόπος που θα μπορούσε να ξεκινήσει η προσπάθεια θα μπορούσε να εστιασθεί στα παρακάτω βήματα:

1) ολοκλήρωση των ΠΕΤΕΠ

2) Ολοκλήρωση των επαγγελματικών περιγραμμάτων

3) την μετατροπή των ΠΕΤΕΠ σε εθνικές προδιαγραφές

4) την ολοκλήρωση των επαγγελματικών περιγραμμάτων

5) τη δημιουργία σχολών ή τμημάτων είτε από τους κρατικούς φορείς είτε από τους επαγγελματικούς συλλογικούς φορείς είτε συνδυασμός των δύο (γενική εκπαίδευση από το κράτος και ειδική και πρακτική εκπαίδευση από τους επαγγελμ. Φορείς) Αυτό απαιτεί τη διαβούλευση με το υπουργείο Παιδείας και δια βίου μάθησης

6) την εποπτεία της αγοράς που πρέπει να ξεκινήσει άμεσα

7) την τεχνική αναβάθμιση των τεχνιτών του κλάδου με σεμινάρια κάτω από πιστοποιημένες διαδικασίες. Σεμινάρια που μπορούν να αναλάβουν εταιρείες

7) τη σε δεύτερο χρόνο αίτηση για ενοποίηση του ΕΛΟΤ, ΙΟΚ και Ινστιτούτο Μετρολογίας της Θεσσαλονίκης σε έναν ενιαίο οργανισμό (και ίσως του ΕΣΥΔ)

 

Σημαντικό: αυτό που πρέπει να τεθεί ως καθολική απαίτηση είναι η ποιότητα της εκπαίδευσης και όχι η επίφασή της.

 

Προτείνουμε α) την στενή συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (ΥΟΑΝ) και το ΥΠΕΚΑ. Αυτή η συνεργασία θα μπορούσε να υλοποιηθεί κάνοντας τις συναντήσεις τις Συντονιστικής Επιτροπής του ΤΕΕ που συμμετέχουμε στο ΥΟΑΝ με τη συμμετοχή κάποιου στελέχους του Υπουργείου. Κάτι μάλιστα που αποδέχθηκε ο Γεν. γραμματέας του Υπουργείου ο κος Φούρλας. Το μέτρο αυτό πιστεύω ότι θα έχει άμεσα αποτελέσματα για τον κλάδο γενικότερα καθώς θα παράγεται πολιτική και μάλιστα άμεσα υλοποιήσιμη.

β) τη αίτηση για συνάντηση με την Υπουργό Παιδείας και δια βίου μάθησης ή την αρμόδια υφυπουργό για τα θέματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης.

γ) τη δημιουργία σχετικού φακέλου με προτάσεις.

δ) τη συνάντηση με τον πρόεδρο του ΟΕΕΚ (Οργανισμός Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης)

ε) τη διαχείριση των θεμάτων με χρονοδιαγράμματα και υπεύθυνους υλοποίησης (project management)

1/6/10

για τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εταιρειών Μόνωσης

Γιώργος Μαυρουλέας