Άλλες διαφοροποιήσεις είναι: το μεγάλο εμβαδόν των επιφανειών, η έκθεσή τους σε ακραίες καιρικές συνθήκες, που δεν εμφανίζονται τόσο εύκολα στις πόλεις (πχ ισχυροί άνεμοι, χιονοπτώσεις κλπ), η διακοπή της συνέχειας της στεγανωτικής στρώσης από μηχανήματα, αεραγωγούς, σωληνώσεις κλπ , συχνή ύπαρξη οριζόντιων αρμών διαστολής κ.ά. Η θερμομόνωση και στεγανοποίηση τέτοιων στεγών, απαιτεί ιδιαίτερο εξοπλισμό και την παρακολούθηση προδιαγραφών που δε θα επιτρέψουν πιθανή αστοχία.
Με τον όρο μονώσεις εδώ, αναφερόμαστε τόσο σε υγρομόνωση όσο καιι θερμομόνωση.
Συνηθισμένες εργασίες: εξασφάλιση επίπεδης επιφανείας με μοριοσανίδες, που βιδώνονται πάνω στην μεταλλική (συνήθως από τραπεζοειδή λαμαρίνα) στέγη και στεγανοποίηση με στεγανωτικές μεμβράνες (PVC, ασφαλτικές ή EPDM ή TPO κλπ) ή ακόμη και με τη μεσολάβηση και πάκτωση θερμομονωτικών πλακών (από πετροβάμβακα, διογκωμένη και εξηλασμένη πολυστερίνη, υαλοβάμβακα, πλάκες πολυουρεθάνης, αφρώδη ύαλο κλπ) καιι επικόλληση των στεγανωτικών φύλλων ή την επιπάκτωσή τους.
Συνηθισμένη επίσης λύση, αποτελεί και η χρήση διογκουμένης πολυουρεθάνης, σε συνδυασμό με πολυουρεθανικά στεγανωτικά επαλειφόμενα υλικά και στρώση προστασίας για την αποφυγή τρυπημάτων από τα πουλιά.
